Sıyrıl artık şu köhneleşmiş halinden
Değiş ve çık eskimiş kabuğundan
Kendini değiştirmenin zamanı geldi geçti
Monotonluk yakışmaz sana boz ezberini
Hep böyle pısırık mı yaşayacaksın hayatta
Boynu bükük sefilce mi kalacaksın ortada
Söyle ne zaman öğreneceksin Başkaldırmayı
Bak sırası geldi durmasana kaldır artık başını
Sana söylüyorum ne zaman konuşmayı deneyeceksin
Yoksa daha Konuşma yaşına girmemiş bebelerden misin?
Susmanın durmanın sonu yoktur susma haykırsana
Sana bağlı korkaklığın ürkekliğin zincirlerini kırsana
Yüreğinin derinliklerinde mayalanmış acıların var senin
Alın terinle yoğur, savur sen kendine güç yapmalısın
Şu kafanda hapsettiğin düşüncelerin çek pimini
Çöllerde olsan da açıver melisin bahar çiçekleri misali
Ezilmişliğin ve horlanmışlığın bulutlarını çek üstünden
Yol senindir Sen yürümeye devam et kar kış demeden
Baskılara dayatmalara rağmen asla yılmayacak sın
Etrafını saran kördüğümleri, ihanetleri savuracaksın
Acılı yılların vermiş olduğu yorgunluğu at üzerinden
Merhaba demek için at adımlarını yeni bir hayata yeniden
Haydi, durma Seni tutsak eden paslı zincirleri kırmalısın
Zindan duvarlarını yık karanlıklardan kurtul ışık saçılsın
Özgürlüğün için özgürlüğe hasret insanlarla
Direnerek Göğsünü siper etmelisin acılara
Dikenli yollarda bedenini kanatmadıkça
Güllük gülistanlık bahçeye sahip olacağını sanma
Değiştir şu tutsak hayatını durma
Asla her şeyi kendi haline bırakma
Sen değiştirmedikçe kendi kendini
Sanma ki kendiliğinden değişeceğini
