UyŞIMARIK NESİL KORKUSU

Eskiden anne babalar çocuklarıyla yeterince ilgilenmez denirdi. Şimdi de çok fazla ilgileniyorlar.
“Ben gün yüzü görmedim, bari çocuklarım görsün.” diyorlar.
Özellikle okumuş kesim, iyi anne, iyi baba olacağım diye, çocuğuna adeta hizmetçilik yapıyor.
Çocuklarının yapması gereken her şeyi kendileri yapıyorlar. Şartlarını zorlayarak her istediğini almaya, her istediğini yapmaya çalışıyorlar.
Ne kadar yaramazlık yaparsa yapsın “dur” demiyor, müdahale etmiyorlar. Çocuklar, olur olmaz yerde tepelerinde dolaşıyor, bir “sus” demiyorlar.
Kocaman delikanlı evde uyuyor, babası fırına, bakkala gidiyor. Genç kız evde televizyon izliyor, annesi sofrayı kuruyor, topluyor.
Anne-babalar, böyle yapmakla da onlara iyilik yaptıklarını sanıyorlar. Ama aslında onlara ne kadar zarar verdiklerinin farkında değiller.
Çocuklar tamamen kendilerine bağımlı hale geliyor. Kendi başlarına iş yapamıyor, erkekler çarşı pazarı bilmiyor, kızlar ev işi yapamıyorlar.
Peki, anne, baba ne zamana kadar onların yanında kalacak. Bu çocuklar evlenince ne olacak?
Her istediğini yapmaya alıştırılan bu çocuklar gerçek hayatta ne yapacak?
Sorumsuz, her şeyi başkasından bekleyen ve aşırı şımarık bir nesil geliyor. Bu durum, gelecek adına beni çok ürkütüyor.
Sık sık, "Evlat aziz, terbiye daha aziz" sözünü hatırlıyorum.
Tabii ki, bununla çocuklarımızla ilgilenmeyelim, onlara kötü davranalım demiyorum. Aman ha, yanlış anlaşılmaya. Eğitimciyiz ya, neme lazım?