Sen Yokken (Şiir)

Sen yokken, yalnızlığımı fark ettim
Senin yokluğunda gecelerin sessizliğini fark ettim
Yıldızları seyrettim
Sen yoktun, yokluğunda acıkmadığımı, ya da acıkmış olduğum halde sensiz yemek istemediğimi fark ettim.
Sen yoktun ve ben yalnızdım, kendimi avutuyordum sensizliğinde.
Senin yokluğunda uykularımın kaçtığını, geceleri geç yattığımı fark ettim.
Sen yoktun ya, sana seni seviyorum demeyi, unuttuğumu fark ettim.
İçerdeyken dışarı çıkmak istemediğimi, dışarıdayken eve gelmek istemediğimi fark ettim.
Belki inanmayacaksın sevdiğim, ama birçok şeyi senin yokluğunda fark ettim.
Sen yoktun, yokluğunda çok şeyi yapamadığımı fark ettim.
Sakın yanlış anlama sevdiğim, yapamadıklarım beceremediğimden değildi, sana olan sevgimdendi, sana olan sadakatimden, vefamdandı.
Sen yokken birçok şeyi yapamadım, birçok şeyi unuttum.
Ama seni sevmeyi ve seni düşünmeyi unutmadım.
Seni sensiz yaşadım her gün her gece...
Sen yokken çok şeyi aksattım, bazı şeyleri hiç yapamadım, bazılarını yarım bıraktım.
Bir tek, bir tek ibadetlerimle dualarımı aksatmadım.
Rabbimi, rabbimin emirlerini unutmadım, unutamazdım.
Sen bana Rabbimin emanetiydin.
Sen Rabbimden helalimdin, seni unutmadım. Seni aklımdan çıkarmayı beceremedim.
Çünkü Rabbim seni bana sevdirmişti.
Sen yokken öğrendim ki, yalnızlık Allah’a, ihtiyaç duymak kullarına…
Senin yokluğunda beklemeyi öğrendim…
Sen yoktun, O vardı.
Bana sabır veren, beni yaşatan, bana seni sevdiren, hasreti bitirip kavuşma ümidini veren vardı.
Sen yoktun O vardı…