Ah bu anılar var ya, bu anılar,
Beni benden alıp, uzaklara götüren anılar.
Bak sevdiğim, bak yine hüzünlendim.
Kendimi bir şiir’in en duygulu mısra’sına verdim.
Çünkü en yitik anımdayım, hasretin ve acıların tam ortasındayım…
Yine anılar ve hatıralar canlandı gözümde, sanki hüzün kervanındayım.
Uçsuz bucaksız bir deryada gibiyim. Kayboldum, Seni kaybettim!
Kanadı kırık bir kuş gibiyim, uçmaya çalışan ve uçamayan bir kuş gibi…
Ayrılık anımız geldi hatırıma, bana veda edişin canlandı gözümde.
Ayrılırken, gözlerini gözlerimden kaçırdığını hatırladım.
Hatıralar, hatıralarımız canlandı bir bir hafızamda,
Dedim ya, anılarımla bir başımayım, dokunsalar ağlayacak gibiyim.
Sana zambaklardan, kır çiçeklerinden, bir demet verdiğimi hatırladım.
Sana dokunmaya kıyamadığımı, dokunursam bir çiçek gibi solacağını sanırdım hep, işte ben onu hatırladım.
Kim bilir? Belki de bir tatlı gülümseyişini hatırladım.
Her aklıma sen geldiğinde duygulandığımı hatırladım.
Seni incitmemek için sustuğumu hatırladım.
Aaah, sevdiğim ah, bu anılar yok mu? Bu anılar, beni benden alan bu anılar ve hatıralar…
Seni hep bir kediye, masum bakışlarıyla, insanı kendisine çeken, bakınca ürperten bir kediye, benzettiğimi hatırlıyorum.
Belki beni duymuyorsun ama ben yine de bir umutla, bir özlemle ve hasretle, belki turnalardan haberimi alırsın diye…
Belki bir çobanın yanık kaval sesini duyarken hatırlarsın ve beni anlarsın diye; ‘sana son sözümü söylemek istiyorum.’
Sön sözüm sana şu olsun istiyorum; “bu bizim şarkımız olsun… İstersen şiir’imiz…”
İstersen adını sen koy, ya da bir adı olmasın, sadece deki; “işte bu da bizim Hikâyemiz…”